موسسه‌ی علمی فرهنگی رهپویان دانش

1.       1.  کسی که سخنانش نه راست است و نه دروغ ، فیلسوف است. ک کسی که راست و دروغ برای او یکی است متملق و چاپلوس است.  کسی که پول میگیرد تا دروغ بگوید دلال است.  کسی که دروغ می گوید تا پول بگیرد گداست.  کسی که پول می گیرد تا راست و دروغ را تشخیص دهد قاضی است.  کسی که پول می گیرد تا گاهی راست را دروغ و دروغ را راست جلوه دهد وکیل است.  کسی که جز راست چیزی نمی گوید بچه است.  کسی که به خودش هم دروغ می گوید متکبر و خود پسند است.  کسی که دروغ خودش را باور می کند ابله است.  کسی که سخنان دروغش شیرین است شاعر است.  کسی که اصلا دروغ نمی گوید مرده است.  کسی که دروغ می گوید و قسم هم می خورد بازاری است.  کسی که دروغ می گوید و خودش هم نمی فهمد پر حرف است.  کسی که مردم سخنان دروغ او را راست می پندارند سیاستمدار است.  کسی که مردم سخنان راست او را دروغ می پندارند و به او می خندند دیوانه است .